Në orën tetë
nuk ke kohë për asgja
veçse me u ngutë
për destine t’përcaktume
me plan mujor
Me vrapu për n’punë
duke fut n’thesin e ngutjes
kumtin e nadjes
shiun e imt’
pemët gjys t’zgjume n’gjelbrim
një fëmijë që i randon çanta
prej librave
ma shumë se shpirti prej lumtuniet
thu se ngutja asht shpërblim
Edhe atë ditë ora ishte
gati duke shku tetë
unë isha ekzaktësisht
gati tetë hapa larg destinit ngutës
Binte shi
e pak prej errnimit
theksoj, t’ngutjes
jo t’shiut a mjegulltinës,
kisha humbë tana kumtet
e rrugës
derisa ndig’jova një za
që randonte brymë t’mykun
duke lëshu një pyetje n’hava:
– Ça asht’ jeta?
Hë, a ma thotë kush, ça asht’ jeta?
Asnjë përgjigje
njerëzit nguteshin
ma shumë se vetë jeta
mandej zani tij përhumbej e mbytej
n’gotën e rakisë e n’agoninë e zez’ t’kafes
që kishte para
Tronditja e tij ekzistenciale
përmbyllej zashëm:
– S’ta ven veshin kush sot!
Tetë hapa mbrapa
kur ngutja e kishte ulë turravrapin
e po i afrohesha zyrës
vetëdija u zgju
Zani me brymë t’mykun
t’atij burri me duer t’vrame
e t’veshun me mjerim
m’ra si gjam’
Kisha vue ngutjen para jetës!
Sikur ta kisha mbyllë mrrelen
e ta kisha lanë ngutjen
me shkue pa mu n’destinin e saj
Sikur të isha ulë
e njat pyetje ta kishim ba njëzani’
tronditja e tij ekzistenciale
nga mospasja një shprese
për me mbushë barkun e madh t’varfnisë
sot kisha pasë një arsye ma shumë me qesh
Por jo
sot kam një arsye ma shumë me kja
me u ndi e errt’ deri n’koc
e me ecë me shpresën se gjama
e atyne njerëzve që vdesin para ngutit tonë
ka me m’xan një ditë.
